ballady gwiazd

a one płoną iskrami jak oczy
choć w kłębach smogu przed wzrokiem ukryte
śpiewają pieśni niosą w sen pomroczny
obrazom powiek co w ciszę spowite

nagle świat znika we mglistych wspomnieniach
na mlecznej drodze bez imion bez twarzy
unosi przestrzeń w lekkich ruchów drżeniach
gdzie nie ma świata i życia ołtarzy

w drodze donikąd świadomość się gubi
wyciąga dłonie lecz ramion już nie ma
i w nozdrza bucha znany odór trupi
i nagle zewsząd padają spojrzenia

gdzieś zaszedł duchu w które kręgi piekła
senność bezduszna wessała ciemnością
w suknię bezruchu cię bladą oblekła
ściskając mocno by była jednością

patrzą na ciebie w milczącym cierpieniu
które się w jedne przemieniło oczy
zamilkły usta w spokojnym westchnieniu
i wpadasz w ciemność niewidomej nocy

gdzieś tam na wschodzie przedziera się słońce
mrok spycha w przepaść i oświetla drogi
czas znaczy przestrzeń początkiem i końcem
na zachód zmierza mglisty i złowrogi

a one płoną iskrami jak oczy
choć w kłębach smogu przed wzrokiem ukryte
śpiewają pieśni niosą w sen pomroczny
obrazom powiek co w ciszę spowite

@luna_

I bardzo ładnie.
Również profesjonalnie.
Ładnie złożone jedenastozgłoskowcem ze średniówką 5/6

Romantyczny zaśpiew wiersza wybacza kilka rymów gramatycznych.
Czyta się z wielką przyjemnością.

Oczywiście, to tradycyjny sposób pisania.
Ale to trzeba umieć, a Ty wywiązałaś się tym wierszem.

Jerzy