Oblicza poezji

Poezja tak wielka mnóstwo ma twarzy
Dziś jednak pamiętaj, że mało kto o niej marzy
Potrafi ucieszyć lub zabrać nadzieje
I pokazać innym co w Twym sercu się dzieje
To wszystko w ludziach głęboko skrywane
Spokojnie wciąż czeka by zadać lub uleczyć ranę
Ona ostoją i delikatnym urokliwym kwiatem
Nim ruszysz tą drogą zastanów się zatem
A choć wielu tworzyło i umierało dla niej
Sztuki tej nigdy nie zostawiaj samej
Piękno tak trwałe odchodzi dziś w mrok
Człowiek już zapomniał co znaczy rok
Przed telewizorem już oczy swoje wypalamy
Bo w tej ponurej przyszłości nic już nie mamy
Świat już zapomniał co w życiu szczęście wcześniej dawało
A bez przyszłości świata jest stanowczo za mało
Obudźcie się ludzie witajcie nowe, lepsze dni
I nie uważajcie, że to się tylko śni