Prośba do zimy

Ukołysz mnie proszę i uśpij
powieki mi śniegiem przyciśnij
i pozwól odpocząć od siebie
na nowo mi pozwól się wyśnić

i bielą mnie otul po pięty
niech czysta już będę jak Anioł
i skrzydła wyrysuj na szybie
co w mrozie wyrosną mi z ramion

i ponieś mnie chłodnym powiewem
w korony zmarzniętych gałązek
i niech mnie przytulą przygarną
jak gołąb zmarznięty przysiądę

i spojrzę z wysoka na ziemię
bielutką i jasną jak uśmiech
i pozwól obudzić się sobą
nim całkiem na dobre już usnę

otulę się tobą jak chustą
przez chwilę poczuję się lepsza
by móc się odnaleźć spokój
w łagodnym rytmie wiersza.

po prostu ciepłe i ładne.Pozdrawiam( tak mi niemodnym Gałczyńskim tchnęło)

ładny:)
pod pierzynką śnieżną cieplutko jest
Pozdrawiam milutko

Miałaś rację marianno, rytm się załamywał w ostatnim wersie. Przeczytałam, poprawiłam, dziękuję. :-). Anna

Tam było za dużo sylab (w bezpieczne), a te ciepłe ramiona jakoś tak przemawiają do mnie chłodnym wieczorem ;-), może rano wymyślę inne zakończenie. Anna

Przespalam się z tymi "ramionami" ;-)) i poprawiłam dwa ostatnie wersy. Pozdrawiam cieplo. Anna