Pozwól

Pozwól mi ogrzać się od siebie
rozpalić płomień z kilku iskier
w kominku myśli go rozniecić
niech płoną wszystkie

pozwól oglądać twoje ślady
na łąkach śniegiem malowanych
zeskrobać z trawy łzy zmarznięte
i tańczyć dla nich

pozwól bez słowa się omijać
z chodnika zebrać kształty cienia
w muzyce słów go odnajdować
i w nuty zmieniać

pozwól mi płonąć tylko w ciszy
jak o zachodzie płonie słońce
które przelewa w studniach jezior
swe łzy palące

ja przecież kiedyś cię podniosę
w okruchu chleba płatku liściu
by zbudzić śpiące jeszcze wiersze
co śnią w ukryciu

pobiegnę drogą wprost przed siebie
nie znając miejsca przeznaczenia
żeby napatrzeć się do syta
i nie oceniać

wyprzedzę cię tuż nad przepaścią
by w progu zgasić czas zatrzymać
żeby obejrzeć się nim zniknie
ta jedna chwila

pozwól

Dziękuję za pozytywne uwagi :-),ale aż się boję, że jak tylko się odezwę, zaraz nożyce się odezwą (czyt. K.A.M.) ;-)). Pozdrawiam ciepło. Anna