Wierzba

Stanęłam w miejscu wiem na pewno
w znaczeniach słów zgubiłam myśli
a wokół ciemno tak i pusto
że chociaż jestem wszyscy wyszli

nie widzi nikt i nikt nie słyszy
melodii głuchej niespokojnej
co zamiast śmiechu chce do bólu
ogarnąć ciało nieprzytomne

ktoś mówi cisza taka w tobie
że możnaby się w niej zatopić
a ja już nie wiem nie rozumiem
dokąd w pośpiechu niosą kroki

w przestrzeni świata tak małego
że z garścią ziemi dłoń pomieści
świtem rozpalam knot nadziei
żeby rozjaśnić wnętrze pięści

która wpisuje mnie w zwyczajną
historię życia przemijania
z ludźmi co kręcą się i tańczą
jak ćmy motyle w czasu ramach

kiedyś założę okulary
żeby dokładniej widzieć wszystkich
którzy wtopili się w mój pejzaż
w odcieniach życia zanim wyszli

jak wierzba byłam jestem będę
cień pochylając coraz bardziej
by się rozpłynąć zniknąć w ziemi
tworzącej myślom tło w obrazie

ładny wiersz,

lubie wierzbę płaczącą
lubie się pod nimi skrywać,
lubie jak mnie swoimi ramionami
po ramieniu mizga,
lubię pod nią swoje marzenia
skrywać.