Wiatr północny

grzbietem fali spacerować niespokojnej
gdzie ciekawość myśli zbudzi w oczach dziecko
tak bym chciała gdy nie możesz znowu usnąć
czarny anioł noc rysuje białą kreską

na powiekach rzęsy tańczą z niepokoju
niepotrzebnie się trzepocąc jak motyle
kiedy skrzydła coraz mocniej we mgle ciążąc
niepodobne coraz bardziej są do skrzydeł

z ruchu wiatru na zasłonce czytam północ
zegar milcząc obserwuje tylko dłonie
które oddech do poduszek tkliwie tuląc
mówią więcej niż poezja każdym słowem

strach przed śmiercią znów pod łóżkiem w kupce żalu
kot wykurzy go najprędzej wcześnie rano
już za niczym nie gonimy nazbyt śpiesznie
gdy nad morzem nawet w swetrze czuć już starość

koronkowe sny opadną na powieki
nim je kogut zmieni pianiem w krople rosy
by mieniły się w koralach pajęczyny
które zerwie jak stokrotki wiatr północny

ktoś odnajdzie je nad morzem w ziarnach piasku
zatopionych w bursztynowym złocie oczu
które w kadrze obraz plaży zatrzymały
i nagości wyzwolonej z wstydu nocą