paradoks

tego świata ci zazdroszczę z biedronkami
w którym miłość jest jak one oczywista
gdzie się ciągle o zwyczajność potykamy
a o który może kiedyś będziesz pytał

***

nie podzielisz dni i nocy na fragmenty
rozcinając wskazówkami od zegarów
te udane i spełnione od przeklętych
które z tymi co nadejdą stworzą całość

urodziłeś się by przeżyć też swój koniec
(wiesz paradoks niby żyjesz a umierasz)
tutaj wszystko jest oddane właśnie tobie
który jesteś namacalny tu i teraz

mały syzyf przeznaczony jednej chwili
rozciągniętej na płaszczyźnie zmiennej nieba
musisz tylko się nauczyć szukać siły
która lubi się ukrywać w smutnych wierzbach

albo w górach małych miastach (wszystko jedno)
na ulicach które śmierdzą żebrakami
nawet w żalu co się zbudził w łyżce dziegdziu
albo w dziecku z którym nie ma się kto bawić

teraz jesteś jeszcze mały (ledwie chodzisz)
nie rozumiesz słów w piosenkach chociaż śpiewasz
lecz dorośniesz tak po prostu którejś wiosny
gdy zostawię ci testament
jak umierać

"/.../ (wiesz paradoks niby żyjesz a umierasz) /.../"
W sumie to żaden paradoks - to tylko ŻYCIE.
Pozdrawiam A.S.