portret węglem

płacz

umiera się w końcu tylko raz
więc łez mi nie żałuj
co bronią się śmiać
i dni policzonych
i godzin
i gwiazd

***

nie żałuj dotyku co wstydzi się płakać
i nie wie czy tańczyć czy milczeć w pościeli
i słów które mówią o chabrach i makach
(ktoś ciszą gdy spałam powieki wybielił)

i pokój się zmienił kontury obrazów
rozmyły się całkiem jak plamy w pamięci
poczułam że gonić nie muszę już czasu
bo on mnie dogonił i jestem pomiędzy

kukułka zegara umarła niedawno
wskazówki stanęły i jakby czekają
że wrócę na łąki gdzie tyle się działo
gdzie świerszcze nam grały w duetach sopranu

i trochę jak szklanka stłuczona przed chwilą
nie widzę powrotu choć ciągle tu jestem
więc pochyl się proszę nim noc zacznie stygnąć
w źrenicach swój portret rozrysuj jak węglem

Raczej w ramach zabawy. Nigdy nie przejawiałam najmniejszych nawet przejawów talentu w tym kierunku. Wręcz odwrotnie :-(. Zastanawiam się, czy w związku z pytaniem, w wierszu jest jakiś brak logiki?
Poza tym, śmiało możesz porzucić formę "Pani" ;-)).