z pola

chmury płyną ze wschodu,
ocean odbiera podarowaną polom wilgoć.

i po co nam o tej porze jakiś ulewny deszcz,
jest późna jesień, czas śmierci, kos, kokonów
i nieuchronnej pustki.

ktoś ocalał, o świcie dostał
szal z mgły i perspektywę.

można mówić o szczęściu.

dobrze jest dostać ot tak przestrzeń i czas,
zostać na dłużej jak wytarte słowa, jak nocny deszcz,
który w porannym słońcu nadal spada z drzew.

aż się zasłuchałem w spadające krople dżdżu :))
lecz wokół jest inaczej:

czas śmierci przyszedł późną jesienią
stojąc zamarły drzewa
deszczowe chmury przestrzeń zaciemnią
niejeden łabędź śpiewa

w tym uniesieniu listopadowym
dotrwa do lata szybko
i nie czaruje wytartym słowem
jest szczęśliwy to wszystko
:))

pozdrawiam

...gadanina o niczym

@Fanaberka


i po ch... to pieprzenie?
bo co - bo trzeba prymitywnie odpowiedzieć z tytułu niezadowolenia?

@Fanaberka
Problem z takimi wierszami polega na oczywistych oczywistościach (cyt. z klasyka). Późna jesień, nie da się wejść do wody innej niż zimna.
Grzebanie we flakach pacjenta kiedy nie ma już nadziei bywa...
Odrobinę podoba mi się spojrzenie na mgłę, jako na szansę. Nie zmienia się jednak grunt, wciąż mglisty.

Takie to szczęście... jesienne.
Ktoś zapyta: a jakie ma być?
I nie chce słyszeć odpowiedzi.

pozdr