Wykroplenie

Z pamięci zaczerpnięte w przedsennym chaosie,
gdy od deszczu na zewnątrz świat calutki moknie.
Mały nosek do szyby przyklejony w oknie,
o słoneczny promyczek w swoich baśniach prosi.

Z błękitu ulepiony, jak kropla się toczy,
nieskończony świat pragnień dziecięcego śnienia.
Zwykła deszczu kropelka w wizję się przemienia.
Na kolejną granicę otwarły się oczy.

Szklany dzwonek wybrzmiewa w świat tęczowym requiem,
kiedy kropla wysycha, by uwolnić wolnych.
Powołuje do życia świat imperiów szkolnych.

Nieskończoność wchłaniają inne krople wielkie.
Promyk tęczę rozmazał, słonecznym pędzelkiem,
po powierzchni tornistra - pełnej cudów torby.

@Jerzy_Edmund_Sobczak
chapeau bas :)

jakie to urocze, ale dziś:

oderwany niesforny od kompa laptopa
cały złością kipi bo życie uciekło
i wywala z goryczą na wszystkich swą wściekłość
wyższy poziom mu umknął -rodzice wynocha
:)
Pozdrawiam

...nihil novi, rzewno-łzawe
przeczytane zapomniane

@Mithotyn
Zaiste, nihil novi, bo cóż nowego w pamięci, jeno starocie rzewne lub łzawe.
Choć sam wiersz akurat nie jest łzawy, panie Mihotyn, który nigdy nie byłeś dzieckiem.
W związku z czym, komentarz jest doprawdy zacnie merytoryczny.

@Mithotyn

Ach, zabawa w Indian.
Jednak jest w tobie coś z dziecka.
To dobrze i baw się dobrze.

Howgh, jakoś nie chce mi przejść przez gardło, ale amen oznacza mniej więcej to samo, choć z innego kontynentu i jakżeż innych kręgów kulturowych.